AKTRON odzież, artykuły bhp

Zakup obuwia roboczego jest niewątpliwie trudnym zadaniem tym bardziej jeżeli nie jest się zaznajomionym z normami i stosowanymi symbolami. Wybór obuwia, które zagwarantuje bezpieczeństwo, uzależniony jest od miejsca pracy i zagrożeń występujących na stanowisku pracy dlatego nie można polecić z góry danego modelu.

Bez względu na przeznaczenie obuwie robocze powinno:

• zagwarantować odpowiednią ochronę przed wypadkami w miejscu pracy;
• być wykonane z materiałów wytrzymałych, które przekładają się na długą żywotność produktu;
• posiadać odpowiednie atesty.

Obuwie możemy wybierać z trzech podstawowych grup: bezpieczne, ochronne, zawodowe. Obuwie ochronne jest już rzadko oferowane, gdyż coraz częściej jest zastępowane przez buty bezpieczne, zapewniające wyższą ochronę.

Buty robocze S1 czy S3

Wybierając buty robocze ochronne, musimy dobrać je odpowiednio do rodzaju wykonywanej pracy i występujących tam zagrożeń. Czasami klasa S1 będzie wystarczające ale często należy rozważyć zakup obuwia w klasie ochrony S3. Istotne jest czy mamy kontakt z wodą czy też pracujemy wyłącznie w hali w suchych warunkach. Mamy nadzieję, że poniższy diagram pomoże Państwu dobrać odpowiednie obuwie .

Buty robocze S1 co to znaczy?

Klasa ochrony S1 – to obuwie bezpieczne z podnoskiem kompozytowym lub metalowym zgodne z normą EN ISO 20345
Obuwie bezpieczne klasy S1 (często błędnie nazywane obuwiem ochronnym) jest najczęściej używane w suchym środowisku. Obszary zastosowania to na przykład: przemysł, rzemiosło i logistyka. Klasa ochrony S1 spełnia wszystkie podstawowe wymagania zgodnie z EN ISO 20345. Wymagania dotyczące klasy bezpieczeństwa S1:

• podnosek 200 dżuli
• zamknięty obszar pięty
• antystatyczne
• absorpcja energii w obszarze pięty
• Zastosowanie: strefa sucha
• Buty robocze S1P co to znaczy?

Klasa ochrony S1P – w przeciwieństwie do KLASY S1 tego rodzaju obuwie bezpieczne jeszcze bardziej chronią stopę przez dodatkową  ochronę przed przebiciem. Nadają się do stosowania wewnątrz lub na suchych obszarach zewnętrznych, na których można spodziewać się  ostrych przedmiotów jak wystające gwoździe . Buty certyfikowane zgodnie z wymaganiami normy EN ISO 20345.
Wymagania dotyczące klasy bezpieczeństwa S1P:

• podnosek 200 dżuli
• zamknięty obszar pięty
• antystatyczne
• absorpcja energii w obszarze pięty
• wkładka antyprzebiciowa z blachy lub kevlaru

Zastosowanie: Suchy obszar i ryzyko występowanie i ostrych przedmiotów.

Buty robocze S2 co to znaczy?

Obuwie bezpieczne klasy S2(często błędnie nazywane obuwiem ochronnym S2) to obuwie stosowane głównie w mokrym lub wilgotnym otoczeniu. Doskonale nadają się do pracy na zewnątrz lub wewnątrz oraz w obszarach, w których spodziewany jest wpływ wilgoci. Buty certyfikowane zgodnie z wymaganiami normy EN ISO 20345. Wymagania dotyczące klasy ochrony S2:

• podnosek 200 dżuli
• zamknięty obszar pięty
• antystatyczne
• absorpcja energii w obszarze pięty
• właściwości hydrofobowe – nieprzepuszczalne dla wody, ok. 1 godzina.

Zastosowanie: Obszary, w których należy oczekiwać działania wilgoci. Główne obszary zastosowania to: przemysł, rzemiosło, logistyka i warsztat.

 

Buty robocze S3 co to znaczy?

Obuwie bezpieczne Klasa ochrony S3  – to obuwie(często błędnie określane jako buty ochronne S3) z podnoskiem kompozytowym lub metalowym z podeszwą odporną na przebicie, dodatkowo wodoodporne

Nadają się do pracy na zewnątrz, idealne buty na budowę. Buty certyfikowane zgodnie z wymaganiami normy EN ISO 20345. Wymagania dotyczące klasy bezpieczeństwa S3:

• podnosek 200 dżuli
• zamknięty obszar pięty
• antystatyczne
• absorpcja energii w obszarze pięty
• podeszwa odporna na benzynę i oleje
• podeszwa odporna na przebicie
• urzeźbiona podeszwa
• właściwości hydrofobowe – nieprzepuszczalne dla wody, ok. 1 godzina.

Zastosowanie: buty na budowę i dla każdego, kto pracuje na zewnątrz lub potrzebuje wyjątkowo solidnego obuwia, które chroni przed deszczem i śniegiem. Przeznaczony do stosowania na  obszarach, w których należy spodziewać się działania wilgoci i istnieje ryzyko występowania ostrych przedmiotów.

Klasy S 4 i S5 to obuwie wykonane z gumy lub tworzywa

Symbole wykorzystywane do oznaczania poszczególnych cech obuwia:

• P – odporność na przekłucie
• A – obuwie antyelektrostatyczne
• C – obuwie przewodzące prąd
• I – obuwie elektroizolacyjne
• HI – izolacja spodu od ciepła
• CI – izolacja spodu od zimna
• E – absorpcja energii w pięcie
• WR – odporność na wodę
• M – ochrona śródstopia
• AN – ochrona kostki
• WRU- przepuszczalność wody i absorpcja wody warstwy wierzchniej
• CR – odporność na przecięcie warstwy wierzchniej
• HRO – odporność podeszwy na kontakt z gorącym podłożem (300°C/min)
• FO – odporność podeszwy na kontakt z paliwami olejowymi
• SRA – odporność spodu na poślizg na podłożu z płytki ceramicznej pokrytym roztworem laurylosiarczanu sodu
• SRB – odporność podeszwy na poślizg na podłożu ze stali pokrytym glicerolem
• SRC – odporność podeszwy na poślizg na podłożu z płytki ceramicznej pokrytym roztworem laurylosiarczanu sodu oraz na podłożu ze stali pokrytym glicerolem.

Buty robocze – klasy ochrony

Nasza produkcja koncentruje się na dwóch segmentach :

obuwie bezpieczne (S)
EN ISO 20345

Podnosek buta wytrzymuje uderzenie z energią 200 J oraz zgniecenie do 15 kN. Zapewniają użytkownikom najwyższy poziom ochrony. Stosowane są wszędzie gdzie stopy narażone są na przebicie, przecięcie czy przygniecenie przez spadające przedmioty – w magazynach, na budowach, na halach produkcyjnych, w fabrykach i w warsztatach.

obuwie zawodowe (O)
tzw. obuwie robocze
EN ISO 20347

Przeznaczony do codziennego użytkowania wszędzie tam, gdzie obuwie pracownika mogą ulec ubrudzeniu lub uszkodzeniu. Zapewniają podstawową ochronę użytkownika przed urazami, nie zapewniające jednak ochrony palców przed uderzeniem,ściskaniem i przebiciem. Buty zawodowe znajdują zastosowanie głównie w sektorze medycznym, policji, wojsku, leśnictwie i turystyce (obuwie dla GOPR czy przewodników górskich)

Obuwie ochronne (P)
EN ISO 20346

Również wykazuje cechy ochronne łącznie z ochroną palców stopy za pomocą podnosków, jednak wytrzymałość ograniczona jest do uderzenia z energią do 100 J. Co jest wartością dwa razy niższą niż w wypadku butów bezpiecznych.

W zakładce “Dodatkowe informacje” przy każdym artykule podana jest norma i dodatkowe fakultatywne właściwości obuwia.

 

 

 

 

Kate- goria	Podnosek metalowy (200J)	Wkładka anty- przebi- ciowa (1100 N)	Zabudo- wana pieta	Odp. na oleje, benzynę	Antyelektro-  statyczność	Absor- pcja energii	Absor- pcja wody	Głębokie urzeźbienie podeszwy
S1	x		x	x	x	x
S1P	x	x	x	x	x	x
S2	x		x	x	x	x	x
S3	x	x	x	x	x	x	x	x

 

 

 

 

 

 

Odzież robocza i ochronna

 

ODZIEŻ OCHRONNA

Odzież ochronna, zgodnie z nomenklaturą PN, jest to odzież okrywająca lub zastępująca odzież osobistą, chroniąca przed określonymi zagrożeniami; wymaga odpowiednich certyfikatów bezpieczeństwa. Należy ją stosować przy konkretnych pracach, gdzie istnieją zagrożenie zranienia ciała lub przeniknięcia przez skórę szkodliwych czynników. Szczególne niebezpieczeństwo stanowi wysoka lub niska temperatura, ogień, niebezpieczne substancje chemiczne, prąd elektryczny, wilgoć, słaba widoczność, zagrożenie mechaniczne, biologiczne itp. Poszczególne rodzaje odzieży są zaprojektowane jako ochrona przed zagrożeniami występującymi w określonych warunkach pracy.

Do odzieży ochronnej nie należą ubrania przeznaczone dla pracowników wykonujących prace, podczas których grozi mocne zabrudzenie się nieszkodliwymi dla życia i zdrowia substancjami, przyspieszone niszczenie odzieży, jak również wymaga się specjalnej czystości wytwarzanego wyrobu. Taka odzież zaliczana jest do odzieży roboczej, nie podlegającej obowiązkowej certyfikacji.
Ze względu na to, jakie części ciała chroni dane ubranie, odzież ochronną dzieli się na:
odzież ochraniającą tułów (komplety ubrań - bluza i spodnie, kombinezony, fartuchy, kurtki, płaszcze, bezrękawniki i in.),
odzież chroniąca części tułowia (np. ochraniacze klatki piersiowej, barku, przedramienia itd.)
nakrycia głowy (np. kaptury, berety, czapki i in.)
Właściwości ochronne odzieży stanowią przede wszystkim cechy materiałów, z których odzież jest wykonana.

Odzież ochronna dla pracowników narażonych na działanie czynników gorących
(PN-EN 531)
Odzież ochronna niepalna / trudnopalna wg PN-EN 531 przeznaczona jest dla pracowników narażonych na działanie wysokiej temperatury (z wyłączeniem strażaków i spawaczy) w krótkim czasie. Czynnikami gorącymi mogą być: płomień, ciepło konwekcyjne, promieniowanie cieplne, rozpryski stopionego metalu, gorące przedmioty, iskry itp. Czas palenia odzieży niepalnej powinien być mniejszy od 2 sekund. Ubranie takie musi być odpowiednio oznakowane i posiadać klasę ochrony oraz instrukcję użytkowania.

Odzież ochronna dla spawaczy i osób wykonujących zawody pokrewne
(PN-EN 470-1)
Odzież stosowana podczas prac spawalniczych oraz w warunkach, gdzie nie można uniknąć odprysków, ma chronić przed kroplami stopionego metalu, krótkotrwałym działaniem płomienia oraz promieniowaniem ultrafioletowym. Można ją użytkować w sposób ciągły przez 8 godzin. Ubrania wykonane są zwykle z tkanin impregnowanych przeciwpalnie, o odpowiednich właściwościach dielektrycznych oraz odporności na działanie drobnych rozprysków płynnego metalu. Często stosowane przez spawaczy są również specjalne skórzane fartuchy i ochrony poszczególnych części ciała - tułowia, szyi, nóg i ramion. Ubrania dla spawaczy nie powinny mieć kieszeni, a jeśli już je mają - muszą to być kieszenie wewnętrzne lub kryte klapką, całkowicie zakrywającą wlot kieszeni. Konieczne jest odpowiednie oznakowanie oraz instrukcja użytkowania odzieży ochronnej dla spawaczy.
Użytkowanie odzieży ochronnej dla spawaczy wymaga szczególnej dbałości o właściwe jej stosowanie. Odzież może wykazywać mniejsze właściwości ochronne, gdy jest zanieczyszczona substancjami palnymi, zmoczona lub zawilgocona.

Odzież chemoochronna
(PN-EN 466, PN-EN 467, PN-P-04987)
Odzież chemoodporna ma za zadanie zapewnić ochronę skóry pracownika przed kontaktem ze szkodliwymi substancjami chemicznymi: kwasami, zasadami, ługami, olejami, lakierami itp. Są to często zagrożenia bardzo poważne, mogące spowodować trwałe uszkodzenie ciała lub śmierć. Zapewnia ona ochronę przed chemikaliami w różnych formach: gazów, cieczy, oparów i pyłów. Przy doborze odzieży chemoochronnej należy wziąć pod uwagę rodzaj szkodliwego czynnika chemicznego, jego stężenie oraz intensywność działania. Odzież do użytku krótkotrwałego (jednorazowego) produkowana jest z włóknin i folii, natomiast ubrania do użytku długotrwałego z tkanin powlekanych i impregnowanych.

Odzież chroniąca przed czynnikami atmosferycznymi
(PN-EN 343)
Jest to najczęściej odzież przeciwdeszczowa, przeznaczona dla pracowników pracujących w przestrzeni otwartej (pracownicy budownictwa, służby porządkowe i komunalne, pracujący przy naprawach dróg i torowisk, rolnicy, rybacy itd.). Ubrania te podzielono na kilka klas, w zależności od ich nieprzemakalności i stopnia wentylacji.
Klasa I - najniższa - przeznaczona jest dla pracowników nie narażonych na intensywne opady i niedługo przebywających na otwartej przestrzeni. Do prac, podczas których pracownik narażony jest na intensywne opady, przeznaczona jest odzież klasy II, chroniąca przed wodą, ale również przed parą wodną, co uniemożliwia "oddychanie" skóry, a tym samym znacznie zmniejsza komfort użytkowania.
Ostatnio pojawiły się wodoszczelne tkaniny paroprzepuszczalne, dzięki którym ubrania uzyskały lepszą wentylację. Odzież wodoochronna klasy III charakteryzuje się najlepszą nieprzemakalnością i wentylacją. Materiały stosowane do produkcji odzieży wodoochronnej są specjalnie impregnowane, powlekane PCW, kauczukiem bądź poliuretanem. Stosuje się też specjalne paroprzepuszczalne laminaty i mikrowłókna, umożliwiające "oddychanie" ubrania.

Odzież ostrzegawcza
(PN-EN 471)
Odzież ostrzegawcza jest przeznaczona do stosowania w warunkach, w których konieczne jest wizualne sygnalizowanie obecności osoby (zagrożenie związane z potrąceniem, zgnieceniem bądź uderzeniem przez poruszające się maszyny, kierowane przez człowieka - samochody, wózki widłowe, dźwigi, suwnice i in.). Z uwagi na fakt, że maszyny charakteryzują się dużą masą i energią, nie jest możliwe stosowanie skutecznych ochron, chroniących bezpośrednio przed urazem. Odzież ostrzegawcza ma za zadanie zapobiegać wypadkom poprzez swoją widoczność. Służą do tego przede wszystkim odpowiednie materiały odblaskowe, opasujące poziomo tors, rękawy i nogawki pracownika. Pasy odblaskowe naszywane są na tło o barwie fluorescencyjnej: żółtej, pomarańczowej lub czerwonej. Odzież ostrzegawcza dzieli się na 3 klasy pod względem minimalnej powierzchni ww. materiałów. Ubrania te, pod wpływem prania i światła, tracą po pewnym czasie swoje właściwości ochronne. Zabrudzone - nie zapewniają odpowiedniej widoczności. Dlatego użytkownicy muszą przestrzegać instrukcji użytkowania i warunków konserwacji.

ODZIEŻ ROBOCZA

Odzieżą roboczą, zgodnie z nomenklaturą PN, określa się odzież zabezpieczającą lub zastępującą odzież własną pracownika w warunkach, w których nie występują czynniki szkodliwe dla zdrowia, dostosowana do wykonywanej pracy. Do odzieży roboczej zaliczana jest również odzież tzw. zawodowa (branżowa), charakterystyczna dla konkretnych branż, np. odzież dla gastronomii, służby zdrowia, hotelarstwa itp. Odzież robocza występuje w wersji nieocieplanej oraz ocieplanej, ze wzmocnieniami miejsc szczególnie narażonych na uszkodzenia mechaniczne. Odzież robocza wykonywana jest z różnych materiałów, najczęściej bawełny lub mieszanek tworzyw sztucznych z bawełną.

Bawełna (drelichy)
Tkanina naturalna o różnej gramaturze i bardzo dobrych właściwościach użytkowania. Drelichy stosowane są w wielu branżach i gałęziach przemysłu. Doskonale przepuszczają powietrze. Bawełna stanowi składnik wielu "mieszanek", stosowanych w produkcji odzieży roboczej i ochronnej.

Mieszanki bawełniano-poliestrowe i bawełniano-poliamidowe
Tkaniny tzw. nowej generacji, składające się z bawełny i włókien poliestrowych bądź poliamidowych, charakteryzujące się zwiększoną odpornością na uszkodzenia mechaniczne. Świetny materiał na uniwersalną odzież roboczą o zwiększonej wytrzymałości i trwałości, odpowiedni nawet w trudnych warunkach pracy. Struktura tej tkaniny, dzięki gęstemu splotowi, stanowi bardzo dobrą ochronę przed drobnymi zanieczyszczeniami i brudami, a tym samym ułatwia pranie. Do tkanin bawełniano-poliestrowych należą np.: elanobawełna, Klopman Indestrucible, KG i inne.
Tkaniną bawełniano-poliamidową jest np. beavernylon, który dzięki specjalnej apreturze odznacza się właściwościami wodo- i olejoodpornymi. Warstwa zewnętrzna materiału składa się głównie z poliamidu, natomiast warstwa wewnętrzna z bawełny. Taka struktura materiału dodatkowo zwiększa odporność na zabrudzenia, jednocześnie zapewnia użytkownikowi komfort noszenia odzieży. Specjalne właściwości i struktura takich mieszanek sprawiają, że nadają się do użytkowania w środowisku wilgotnym.

Inne tkaniny, stosowane do wyrobu odzieży roboczej: płótno, stylon, flanela, ortalion, polar, torlen i in.

NADRUKI

Coraz więcej firm wyróżnia ubrania robocze swoimi własnymi oznaczeniami (logo, nazwa firmy, nazwisko użytkownika, kodowanie). Istnieje wiele możliwości wyboru kolorów i technik nadruku: sitodruk, flok, transfer, haft.

WIELKOŚĆ ODZIEŻY ROBOCZEJ I OCHRONNEJ
Odzież robocza i ochronna powinna być odpowiednio oznakowana pod względem wielkości. Wymiary użytkownika podaje się w centymetrach. Poszczególny rodzaj odzieży wymaga odpowiednich wymiarów (wzrost, obwód klatki piersiowej, talii itd.). Podstawowe (minimalne) wymagania przedstawia tabela.

 

 

Lp.	Odzież	Podstawowe wymiary
1.	bluza, kurtka, bezrękawnik itp.	wzrost, klatka piersiowa
2.	spodnie	wzrost, pas
3.	kombinezon	wzrost, klatka piersiowa
4.	fartuch	wzrost, pas lub klatka piersiowa
5.	ochraniacze części ciała	wzrost lub pas lub klatka piersiowa lub waga ciała i inne

 

 

Przedziały wymiarów wzrostu oraz obwodów klatki piersiowej i talii określa norma PN-EN 340. Przedziały te można stosować w przeróżnych kombinacjach.
W powszechnym użytku stosowane są standardowe wymiary, przedstawione w poniższej tabeli. Dotyczy to odzieży produkowanej seryjnie. Odzież dla pracowników o wymiarach nietypowych szyta jest z reguły na specjalne zamówienie.

 

 

Symbol	Wzrost	Klatka piersiowa	Pas
	164-170	96-100	84-88
M	170-176	100-104	88-92
L	176-182	104-108	96-100
XL	182-188	108-112	100-104
XXL	188-194	112-116	104-108

 

 

 

Ochrona oczu, głowy i twarzy

 

Jeśli istnieje ryzyko narażenia się na spadające przedmioty należy zawsze używać kasku ochronnego. Również przy pracach w środowiskach, gdzie istnieje ryzyko innych urazów głowy koniecznie trzeba stosować ochrony głowy. Ponadto niektóre kaski są przystosowane do prac w pobliżu linii wysokiego napięcia. W czasie mrozów należy stosować kaski umożliwiające umieszczenie w nich kapturów wewnętrznych.

Przemysłowy hełm ochronny jest podstawowym środkiem BHP i stanowi główne zabezpieczenie głowy pracownika przed uderzeniem. Wszędzie tam, gdzie istnieje ryzyko urazów głowy, należy używać odpowiednich ochron. Zadaniem hełmów jest ochrona przed uderzeniami spadających przedmiotów oraz uderzeniami głową o wystające elementy konstrukcji stanowiska pracy.

Hełmy mogą być przystosowane również do ochrony przed innymi zagrożeniami:
porażeniem prądem elektrycznym,
działaniem wysokiej temperatury,
odpryskami stopionego metalu,
poprzecznymi siłami ściskającymi o niewielkiej wartości,
opadami atmosferycznymi.
Hełmy ochronne mogą również służyć jako konstrukcja bazowa do mocowania innych rodzajów sprzętu ochronnego, np. nauszników przeciwhałasowych, osłon twarzy, osłon karku. Przemysłowe hełmy ochronne w zależności od przeznaczenia oraz rozwiązań technicznych producenta mogą różnić się konstrukcją. Można jednak wskazać na wspólne typowe elementy, takie jak: skorupa, więźba, pas główny, potnik, pasek podbródkowy.
Skorupa, stanowiąca zewnętrzną część hełmu nadającą mu zasadniczy kształt, nie styka się bezpośrednio z głową użytkownika. Jej podstawowym zadaniem jest przejęcie uderzenia spadającego przedmiotu, częściowe pochłonięcie jego energii i przekazanie pozostałej jej części na więźbę. Ponadto zadaniem skorupy jest niedopuszczenie do kontaktu spadającego przedmiotu o ostrych kształtach z głową użytkownika. W zależności od rozwiązań konstrukcyjnych skorupa może być zaopatrzona w daszek, otwory wentylacyjne, obrzeże w postaci ronda lub rynienki i uchwyty do mocowania osłony twarzy, lampy, nauszników przeciwhałasowych itp. Skorupy hełmów są najczęściej wykonywane z materiałów termoplastycznych, takich jak: polietylen i ABS lub z kompozytów mat szklanych utwardzanych żywicami syntetycznymi. Więźba jest wewnętrzną częścią hełmu, przymocowaną do skorupy i przylegającą bezpośrednio do głowy użytkownika. Zadaniem więźby jest amortyzowanie uderzenia przekazywanego przez skorupę oraz rozłożenie działających wtedy sił na możliwie największą część powierzchni głowy. Więźba jest najczęściej wykonywana z taśm tkanych z włókien syntetycznych lub pasków polietylenowych. Przemysłowe hełmy ochronne mogą być również wyposażone w dodatkową wykładzinę amortyzującą, której zadaniem jest zmniejszenie wartości siły przekazywanej na głowę użytkownika podczas uderzenia.
Pas główny opasuje głowę na wysokości czoła i podstawy czaszki, i w powiązaniu z więźbą umożliwia stabilne umieszczenie hełmu. Połączony jest zwykle z potnikiem, którego zadaniem jest pochłanianie potu wydzielanego przez skórę (głównie na czole).
Pasek podbródkowy jest elementem pomocniczym zapobiegającym spadaniu hełmu z głowy w razie jej pochylenia. Nie ma potrzeby jego stosowania, jeśli więźba hełmu wraz z pasem głównym jest tak skonstruowana, że obejmuje część potyliczną głowy.
Wybierając odpowiedni do danych warunków kask trzeba uwzględnić jego cechy i elementy konstrukcji. Należy zwrócić uwagę na okres jego przydatności, zakres temperatury, w których może być stosowany, inne czynniki zagrażające zdrowiu lub życiu pracownika (prąd elektryczny, wysoka temperatura, odpryski gorącego metalu, substancje chemiczne itd.), możliwość jednoczesnego stosowania innych ochron - nauszników, środków ochrony dróg oddechowych, osłon twarzy.

Długość użytkowania
Ponieważ kask wykonane są gł. z tworzyw sztucznych (np. ABS), trwałość ich wynosi przynajmniej 3 lata, bez zmiany ich właściwości ochronnych. Ekstremalna ekspozycja na światło słoneczne czy chemikalia może skrócić okres użytkowania kasku. Powodem do natychmiastowej wymiany kasku jest jego pęknięcie lub mocne uderzenie.

OCHRONA WZROKU I TWARZY

Środki ochrony wzroku i twarzy mają za zadanie zapobiec uszkodzeniom oczu oraz twarzy przed zranieniami i uszkodzeniami mogącymi powstać m. in. przez:
uszkodzenia mechaniczne (kurze, odpryski, wióry itp.)
czynniki chemiczne i biologiczne
szkodliwe promieniowanie i czynniki termiczne ,
Główne środki ochrony wzroku przeznaczone do pracy można podzielić następująco:
1. Okulary ochronne
Okulary ochronne produkowane są z osłoną boczną lub bez niej. Niektóre okulary można zakładać na własne okulary korekcyjne. Soczewki wykonane są z nietłukącego się szkła lub z tworzywa sztucznego. Przezroczyste szkła - bez filtrów ochronnych - służą przede wszystkim jako ochrona przed odpryskami. Szkła z filtrami są szkłami barwionymi, chroniącymi przed promieniowaniem ultrafioletowym, podczerwonym i przed jaskrawym światłem.

2. Gogle ochronne
Gogle, ściślej niż okulary, obejmują twarz. Produkowane są z zabezpieczeniem przed zamgleniem (zaparowaniem) lub bez tej właściwości.

3. Osłony twarzy
Osłony twarzy stanowią przede wszystkim wizjery wykonane z różnych materiałów. Są dopasowane do prac w różnych środowiskach, np. narażonych na kontakt z chemikaliami czy zetknięcie bądź uderzenie z cząstkami stałymi. Chronią również część szyi

4. Przyłbice spawalnicze Przyłbice spawalnicze składają się z korpusu, ramki i obsady filtrów. Mocowane są na głowie użytkownika za pomocą nagłowia lub na hełmie ochronnym. Chronią całą twarz.

5. Tarcze spawalnicze
Tarcze spawalnicze trzymane są przez pracownika w ręku. Chronią oczy, twarz oraz szyję. Składają się z korpusu, ramki na szybkę i filtr oraz rękojeść.

Ochrona oczu i twarzy przed urazami mechanicznymi
Do ochrony oczu i twarzy przed czynnikami mechanicznymi przeznaczone są okulary ochronne (z bocznymi osłonkami), gogle ochronne oraz osłony twarzy. Urazy mechaniczne powstają najczęściej wskutek odprysków ciał stałych oraz uderzenia o wystające przedmioty. Przy doborze ochron należy określić stopień zagrożenia, tzn. siłę (szybkość), z jaką odprysk może uderzyć. Wszystkie okulary, gogle i osłony muszą być zbadane pod względem odporności na uderzenie i na tej podstawie przyporządkowane odpowiedniej klasie ochrony. Najwyższą klasę ochrony posiadają osłony twarzy, najniższą - okulary ochronne.

 

 

Parametr	Rodzaj środka ochrony
	okulary	gogle	osłona twarzy
Podwyższona odporność na uderzenie (12 m/s)	+	+	+
Odporność na uderzenie o niskiej energii (45 m/s)	+	+	+
Odporność na uderzenie o średniej energii (120 m/s)	-	+	+
Odporność na uderzenie o wysokiej energii (190 m/s)	-	-	+

 

 

Praktycznie nie jest możliwe jednoznaczne określenie prędkości i energii odprysków, dlatego trudno jest określić jasne kryteria doboru ochron oczu i twarzy. Jednakże istnieją czynniki, mające wpływ na dobór odpowiedniego środka, które należy koniecznie uwzględnić: rodzaj wykonywanej pracy, obszar narażenia na uraz, obrabiany materiał. Np. obróbka kamieni czy metali wymagają ochrony oczu i twarzy wyższej klasy. Okulary chronią oczy z przodu, ew. z boku, gogle cale oczodoły, osłony twarzy - całą twarz z przodu, boków, a niektóre także z góry.

Ochrona oczu i twarzy przed czynnikami chemicznymi i biologicznymi
Ochronę oczu i twarzy przed chemikaliami stanowią odpowiednie gogle oraz osłony twarzy (nie okulary!), które mają uniemożliwić bezpośredni kontakt szkodliwych substancji z oczami i skórą pracownika. Substancje chemiczne mogą podrażniać błony śluzowe oczu lub nawet poparzyć gałkę oczną i skórę. Gogle chroniące przed kroplami cieczy, gazami i pyłami składają się z szybki / -ek najczęściej z poliwęglanu, elastycznej oprawy oraz taśmy, umożliwiającej szczelne dopasowane do twarzy. Niektóre modele posiadają wentylację, zapobiegają wnikaniu drobinek pyłów i kropel cieczy. Z reguły można je nosić jednocześnie z okularami korekcyjnymi. Osłony twarzy składają się z szybki (najczęściej z poliwęglanu), oprawy i nagłowia; musi chronić twarz i oczy z przodu i boków. Materiały, z których wykonane są ochrony, są odporne na większość chemikaliów. Osłony twarzy przeznaczone są do ochrony twarzy i oczu przed rozbryzgami cieczy, np. podczas przelewania szkodliwych substancji płynnych. Inne formy występowania związków chemicznych - krople cieczy, gazy i pyły - wymagają odpowiednich gogli ochronnych.

Ochrona oczu i twarzy przed promieniowaniem optycznym
Przed promieniowaniem nadfioletowym (także widzialnym) i podczerwonym chronią odpowiednie okulary, gogle i osłony twarzy o różnych filtrach - w zależności od intensywności promieniowania. Do ochrony oczu i twarzy podczas spawania (promieniowanie optyczne, odpryski metalu, dymy spawalnicze) służą gogle spawalnicze z filtrami, okulary bądź przyłbice spawalnicze. Gogle występują w wersji z uchylnymi ramkami, wyposażonymi w filtry lub bez ramki (filtry znajdują się bezpośrednio w oprawie). Używane są przeważnie w spawaniu gazowym i lutospawaniu, natomiast nie stosuje się ich podczas spawania łukiem elektrycznym, mikroplazmowego i cięcia strumieniem plazmy, gdyż wówczas należy osłaniać całą twarz przed intensywnym promieniowaniem Okulary spawalnicze muszą posiadać boczne osłonki i - podobnie jak gogle - mogą mieć ramki odchylne lub nie. Okularów spawalniczych używa się z reguły podczas lutowania twardego. Przyłbice spawalnicze chronią oczy oraz całą twarz spawacza i stosowane są wówczas, gdy spawanie jest długotrwałe i intensywne. Podczas spawania łukiem elektrycznym, przy cięciu tlenem lub strumieniem plazmy stosuje się przyłbice i tarcze spawalnicze. Mogą być wyposażone w filtr pojedynczy, o dwu stopniach ochrony lub w automatyczne filtry spawalnicze, samoczynnie przyciemniając widoczność w chwili pojawienia się łuku elektrycznego bądź plazmowego. Przyłbice mogą posiadać systemy wentylacyjne oraz instalacje umożliwiające zamontowanie sprzętu filtrującego z wymuszonym obiegiem powietrza. Wszystkie tarcze i przyłbice spawalnicze muszą posiadać szklane lub poliwęglanowe szybki ochronne, chroniące oczy i filtry przed odpryskami.

Ochrona oczu przed słońcem
Intensywne promieniowanie słoneczne stanowi jedno z najbardziej powszechnych zagrożeń dla pracowników, pracujących na otwartej przestrzeni oraz dla kierujących pojazdami. Ochronę przed słońcem stanowią okulary z odpowiednimi filtrami, w tym również chroniącymi przed promieniowaniem UV. Dobór zależy od intensywności świecenia oraz indywidualnej wrażliwości na światło.

Ochrony wzroku i twarzy mają za zadanie chronić przed różnymi szkodliwymi czynnikami, jednocześnie umożliwiając jak najlepsze widzenie w danych warunkach pracy.

 

 

 

Ochrona słuchu

 

Słuch dla naszego zdrowia jest ważny jak każdy inny zmysł. Człowiek nie tylko korzysta z "zasłyszanych" informacji, ale jest mocno od nich uzależniony. Głośny hałas przestawia cały organizm w stan alarmu: dawka adrenaliny, wzrost ciśnienia krwi i natychmiastowa próba lokalizacji źródła hałasu, czyli natychmiastowa mobilizacja całego organizmu. Nie dziwi więc fakt, że po 8 godzinach takiej, spowodowanej nadmiernym hałasem "mobilizacji" w pracy, pracownik czuje się zmęczony, poirytowany i rozdrażniony, a jego tolerancja na stres jest obniżona.

Gdy ucho człowieka zbyt długo wystawione jest na hałas o dużym natężeniu, komórki słuchowe najpierw tracą swoją elastyczność, a później obumierają. Kiedy określona grupa komórek obumiera, człowiek przestaje słyszeć tylko tę częstotliwość dźwięków, za którą komórki owe były odpowiedzialne. Nadal jednak słyszy tak szeroki zakres częstotliwości, że ta "niewielka strata" nie wpływa na ogólny odbiór bodźców. Taka uniwersalność słuchu jest również cechą bardzo niebezpieczną, gdyż nikt nie podejrzewa u siebie uszkodzenia lub utraty słuchu, skoro nadal słyszy, ponieważ czułość komórek słuchowych w pozostałych częstotliwościach najczęściej jest bardzo dobra. Dlatego bardzo ważną sprawą jest zapewnienie pracownikom odpowiedniej ochrony słuchu, jeśli zachodzi taka konieczność. W sytuacji, gdy poziom hałasu nadal przekracza dopuszczalne normy - należy bezwzględnie używać indywidualnych ochron słuchu. Ochronniki słuchu - nauszniki i zatyczki - są najprostszą metodą ochrony słuchu pracowników narażonych na pracę w głośnym środowisku.

Aby wybrać odpowiedni środek ochronny - zatyczki lub nauszniki - należy przeprowadzić badanie natężenia hałasu w miejscu pracy. Indywidualny dobór polega na dopasowaniu poziomu tłumienia do zmierzonego poziomu hałasu na stanowisku pracy.
Uszczelki (wkłady) do nauszników powinny być wymieniane przynajmniej raz w roku, gdyż materiał, z którego są wykonane, starzeje się i stopniowo twardnieje, co jest spowodowane głównie działaniem wydzielin skórnych. Stwardniałe wkłady zwiększają ryzyko "przedostawania się" dźwięków poprzez brak szczelności przy głowie, a co za tym idzie - drastycznego obniżenia zdolności tłumiących.
Podczas jednoczesnego stosowania okularów i nauszników ważne jest, aby uszczelki były miękkie i elastyczne oraz, by oprawki do okularów były cienkie i ściśle przylegające do głowy.

WARTOŚĆ GRANICZNA

Ochrona przed szkodliwym hałasem polega na usunięciu jego szkodliwej dawki. Podobnie jak w innych zagrożeniach, dla hałasu istnieje wartość graniczna, po przekroczeniu której hałas zaczyna być szkodliwy. Granica ta została ustalona na 85 dB. Jest to dopuszczalna dawka hałasu dla normalnego, 8-godzinnego dnia pracy. W przypadku codziennego przebywania w środowiskach, w których natężenie dźwięku przekracza ww. wartość, ochrona słuchu staje się koniecznością.
Kolejnym stawianym wymaganiem jest to, by maksymalna suma natężeń dźwięku nie przekraczała 115 dB (z wyjątkiem dźwięków tzw. impulsowych). Poza tym obowiązuje reguła, że dźwięk krótkotrwały, czyli impulsowy, nie może przekroczyć 140 dB.
Podstawowa zasada polega na tym, że osoba przebywająca w środowisku, w którym hałas przekracza którąś z powyższych wartości granicznych, jest narażona na szkodliwą dawkę hałasu i wówczas musi stosować środki ochrony słuchu.
Warto też zauważyć, że - w odróżnieniu od większości powszechnie używanych skal - natężenie dźwięku mierzy się nie w skali dziesiętnej, lecz w skali logarytmicznej. Oznacza to podwojenie natężenia dźwięku przy wzroście o każde 3 dB.
Należy w związku z tym pamiętać, że dopuszczalne przez 8 godzin dziennie 85 dB przy wzroście do np. 88 dB - dopuszcza już tylko 4 godziny dziennie, a przy hałasie o natężeniu 100 dB wolno nam przebywać tylko 10 minut bez ryzyka uszkodzenia słuchu.

Wybrane przykłady hałasu przekraczającego 85 dB
lotniska, silniki odrzutowe, miejsce pracy silników
kopalnie
wiertła pneumatyczne
maszyny stosowane w leśnictwie
ładowarki
przemysł betonowy
przemysł odzieżowy i włókienniczy
kuźnie
roboty drogowe
maszynownie okrętowe
młoty pneumatyczne
traktory
prasy (np. do blach)
ogólny hałas hal fabrycznych i warsztatów
narzędzia ręczne elektryczne

ODPOWIEDNIE STOSOWANIE OCHRONNIKÓW SŁUCHU

Głównym warunkiem spełnienia właściwej funkcji przez środek ochrony słuchu jest stosowanie go przez cały czas przebywania w hałasie. Dlatego też, oprócz właściwej ochrony, powinien być wygodny w użyciu.
Niewłaściwe użytkowanie ochron słuchów może być tragicznym w konsekwencjach błędem, mogącym doprowadzić do stałego kalectwa. Powszechny pogląd, że noszenie ochron słuchu przez 50% czasu pracy da taki sam spadek dawki hałasu, jest iluzoryczny.

Jeżeli przy natężeniu hałasu równym 100 dB przez cały czas nosimy nauszniki o tłumieniu 23 dB - obniżymy hałas do 77 dB, a więc do poziomu bezpiecznego dla naszego zdrowia. Jeśli jednak będziemy zdejmować nauszniki "tylko" na 3 minuty w ciągu każdej godziny, to przez 8 godzin pracy ograniczymy natężenie hałasu do 87,4 dB. Taki wynik oznacza w konsekwencji otrzymanie dawki hałasu niemal dwukrotnie przewyższającej dopuszczalne normy.

RODZAJE ŚRODKÓW OCHRONY SŁUCHU

Do środków ochrony słuchu zalicza się różnorodne nauszniki oraz zatyczki przeciwhałasowe.

1. Zatyczki do uszu
Zatyczki (wkładki przeciwhałasowe) wkładane są do zewnętrznego kanału słuchowego. Występują dwa warianty: zwykłe, pojedyncze zatyczki (najczęściej jednorazowego użytku) oraz zatyczki połączone łukiem lub sznurkiem (zwykle wielokrotnego użytku). Niektóre zatyczki Występują w różnych rozmiarach w celu lepszego dopasowania do ucha, a tym samym optymalnego uszczelnienia i zwiększenia komfortu użytkowania.
Zatyczki wykonane są z miękkich, szczelnych materiałów, jak np. silikon, wata mineralna, guma i inne tworzywa sztuczne. Dopasowywane są bezpośrednio przez użytkownika (ściskane) i w przewodzie słuchowym ulegają rozszerzeniu, szczelnie wypełniając kanał uszny.

2. Nauszniki tradycyjne
Występują w wielu wariantach: ze sprężyną dociskową zakładaną na głowę bądź na kark, do zamontowania na hełmie ochronnym. Nauszniki poprzez zróżnicowaną wielkość są dopasowane do różnych poziomów hałasu. Czasze nauszników, szczelnie obejmujące uszy, wykładane są miękkimi poduszeczkami. Wykonane są z tworzyw sztucznych (ABS, polipropylen, poliamid itd.).Tłumiąca wyściółka to najczęściej pianka z PCW lub poliuretanu.

3. Aktywne nauszniki
Wzmacniają dźwięki o niskim natężeniu. Wzmacnianie zmniejsza się stopniowo w miarę zbliżania się do poziomu 80 dB. Tuż przed poziomem 80 dB przechodzi w coraz silniejsze tłumienie sygnałów dźwiękowych, by przy 82 dB ekwiwalentny poziom dźwięku nie został przekroczony. Niektóre modele mają możliwość podłączenia do nich krótkofalówki i telefonu komórkowego.

4. Nauszniki z wmontowaną krótkofalówką
Umożliwiają prowadzenie rozmowy między dwoma lub więcej użytkownikami.

5. Nauszniki z wmontowanym odbiornikiem radiowym w zakresie FM
Zmniejszają u użytkowników poczucie odcięcia od świata. Istnieje możliwość jednoczesnego słuchania programu radiowego przy ograniczeniu szkodliwego hałasu.

 

 

 

 

Ochrona dróg oddechowych

 

Najważniejszą zaletą środków ochrony dróg oddechowych i jednocześnie głównym powodem ich stosowania jest ich zdolność do ochrony przed zanieczyszczeniami znajdującymi się w powietrzu. Wybór właściwych środków ochrony wymaga gruntownej wiedzy, gdyż najpierw należy ustalić szkodliwe czynniki występujące w środowisku pracy.

WYBÓR WŁAŚCIWEGO ŚRODKA

Czy istnieje ryzyko niedotlenienia? Czy poziom (stężenie) tlenu jest nieznany?
Jeżeli pomiar stężenia tlenu nie został dokonany i istnieją powody, by przypuszczać, że może powstać niedobór tlenu (np. w studniach, zbiornikach, cysternach), bądź pomiar został dokonany, jednakże poziom tlenu wynosi mniej niż 20%, wówczas nie wolno używać filtrów.

Jakie niebezpieczne substancje występują w środowisku?
Czy są to ciała stałe czy gazy?
Ile wynosi stężenie środka szkodliwego w środowisku pracy?
Czas pracy
Czas pracy jest ograniczony ze względu na wyposażenie, np. ilość powietrza w butli, czy też, jak w przypadku stosowania filtrów, gdy zanieczyszczenia są tak silne, że działanie ochronne filtrów zostaje ograniczone do kilku minut.

Przeciążenie pracą
Wzrastające przeciążenie powoduje w większości przypadków zwiększenie oporów przy oddychaniu. Środki filtrujące są przykładem środków ochrony o podwyższonym opóorze oddechu wprost proporcjonalnym do wzrastającego przeciążenia pracą. Środki filtrujące wspomagane wentylatorem znacznie ułatwiają pokonanie oporu oddechowego, zaś środki wspomagane sprężonym powietrzem znoszą go całkowicie.

Czynniki klimatyczne
Ekstremalnie wysoka lub niska temperatura ma zły wpływ na organizm ludzki oraz na sprzęt ochrony. Np. sprzęt filtrujący z zasilaniem bateryjnym będzie miał krótszy okres użytkowania w niskich temperaturach. Okres przydatności filtrów przeciwgazowych może ulec zmianie pod wpływem skrajnych temperatur lub podwyższonej wilgotności powietrza.

Widoczność i swoboda ruchów
Maski zakładane na twarz ograniczają w pewnym stopniu widoczność i bezpieczeństwo - zawężają pole widzenia, zwiększając ryzyko potknięcia się i upadku.
Sprzęt filtrujący i aparaty powietrzne przenośne wpływają minimalnie na swobodę ruchów. Aparaty zasilane powietrzem z zewnątrz za pomocą przewodów niosą ryzyko zaklinowania się tego przewodu, podczas gdy sprzęty łączone wężem zmniejszają swobodę ruchów i zwiększają ryzyko np. utkwienia węża w maszynach będących w ruchu itp.
Konieczność porozumiewania się i inne ochrony
Wmontowane membrany głosowe w maskach pełnych ułatwiają komunikację pomiędzy pracownikami.
Jeżeli środek ochrony dróg oddechowych przykrywa także inne części ciała, np. oczy, musi być zbadane, czy stanowi od dostateczną ochronę oczu do danego typu pracy.
Takie same kryteria obowiązują dla środków ochrony słuchu, by nie pogarszał zdolności ochronnych środków ochrony dróg oddechowych poprzez swoją konstrukcję.
Jeżeli nie mamy wiedzy na temat stopnia ryzyka, powinniśmy wybierać taki środek ochrony, który daje najwyższe bezpieczeństwo - z reguły w formie aparatu oddechowego zasilanego z butli powietrznych.

TYPY ŚRODKÓW OCHRONY DRÓG ODDECHOWYCH

1. Filtry krótkoczasowe
Właściwości ochronne tych filtrów są uzależnione całkowicie lub w dużej mierze od materiału, z którego zostały wykonane. Powietrze przepływa przez materiał filtrujący podczas wdechu. Powietrze wydychane przechodzi przez materiał filtrujący lub przez zawór wydechowy. Zakrywają usta i nos.

2. Półmaski
Wdychane powietrze przepływa przez jeden lub kilka filtrów w masce poprzez zawór wdechowy. Wydychane powietrze przepływa przez zawór wydechowy. Kiedy filtry są zużyte, należy dokonać ich wymiany na nowe i umocować na masce. Maska przykrywa brodę, usta i nos.

3. Maski pełne
Przepływ powietrza taki sam jak w półmaskach. Maska przykrywa brodę, usta, nos i oczy. Można używać filtrów z gwintem standardowym.

4. Środki ochrony dróg oddechowych wspomagane wentylatorem
Wdychane powietrze jest tłoczone przez wentylator (zawierający jeden lub kilka filtrów) do hełmu, części twarzowej lub kaptura. Wentylator zasilany jest z reguły z baterii noszonej przez użytkownika. Powietrze wydychane przepływa przez zawory wydechowe.

5. Środki ochrony dróg oddechowych zasilane powietrzem
Powietrze do oddychania pobierane jest z sieci (lub z przenośnej butli) i doprowadzane przez wąż do maski pełnej, względnie do półmaski. Osobny filtr jest wymagany w celu oczyszczania powietrza, zanim dojdzie do aparatu oddechowego. Strumień powietrza może być stały albo sterowany wg potrzeb i wyposażony w zawór bezpieczeństwa.

ZAPAMIĘTAJ!
Skuteczność środków ochrony dróg oddechowych na bazie filtrów jest zawsze uzależniona od zewnętrznych warunków środowiskowych, natomiast działanie ochronne przenośnych aparatów zasilanych powietrzem (np. z butli) jest niezależne od warunków środowiskowych, co sprawia, że za pomocą tych ostatnich osiągniemy największą z możliwych ochronę dróg oddechowych. Mogą one bowiem być używane podczas akcji w środowiskach, gdzie stężenie substancji niebezpiecznych jest nieznane lub skrajnie niekorzystne (z niedoborem tlenu).

SPRZĘT DODATKOWY

Ważnymi dodatkami do właściwych środków ochrony dróg oddechowych są urządzenia pomiarowe i ubrania p-chemiczne.

Urządzenia pomiarowe
Aby dokonać właściwego wyboru środka ochrony dróg oddechowych oraz w celu stałego monitoringu środowiska, w którym pracujemy, stosuje się odpowiednie instrumenty pomiarowe. Mogą to być np. przenośne urządzenia. służące do pomiaru gazów, np. stężenia tlenu, tlenku węgla, siarkowodoru i gazów wybuchowych (gł. metanu).

Odzież p-chemiczna
Ubiory p-chemiczne mają zastosowanie zawsze, gdy istnieje ryzyko zetknięcia się niebezpiecznych substancji chemicznych ze skórą. Najpewniejszą ochronę stanowią gazoszczelne kombinezony ochronne, których użytkownicy otrzymują powietrze poprzez przenośny aparat albo z butli dostarczane za pomocą węża.

SZKOLENIA

Dla odpowiednich środków ochrony dróg oddechowych istnieją programy szkoleniowe, mające na celu udzielanie odpowiednich rad dla ich użytkowników. Warto z nich korzystać.

 

 

Inne